Το στυλό στο χέρι, έτοιμο να ματώσει, καθώς θα χαράζω πάνω του την ψυχή μου.
Η μουσική ετούτη μου προκαλεί παραισθήσεις, τα μάτια μου γεμίζουν εικόνες.
Σκοτάδι παντού, μυρωδιά από αίμα, υγρασία, έρωτες κακώς καμωμένοι στα στενά δρομάκια. Μυρωδιά από μούχλα, νιώθω να γίνεται μέρος του κορμιού μου, όσο η ώρα περνά.
Πονάω, νιώθω το αίμα να ξεχειλίζει από το κορμί μου, αιμορραγώ.
Αρχίζει το ρίγος να με κατακτά.
Βιάζουν την ψυχή μου, το μυαλό μου, καθημερινά.
Έψαξα τον έρωτα κάποτε, βιασμός αποδείχθηκε.
Ένας όμορφος βιασμός στολισμένος στοργή,έρωτα, ικανοποίηση, ολοκλήρωση.
Το κορμί μου πάλλονταν από τους οργασμούς , που μου προσέφερε εκείνη η σάρκα.
Εκείνη η ανατολή, έμεινε ανεξίτηλη στο μυαλό του βιαστή μου, μιας και τα σημάδια ηδονής που χάραξα στο κορμί του, θα βρίσκονται εκεί να μην του επιτρέπουν ξεχάσει.
Ο πόνος εξιτάρει το κορμί, δημιουργεί πάθη, αμαρτίες.
Για μένα όμως δεν ήταν το ίδιο, αφού στα μάτια του κάθε ένα, έψαχνα να βρω την αγάπη που κανείς δεν είχε δώσει.
Το σώμα ικανοποιημένο, αχόρταγο, δεν έπαυε όμως να περιμένει την ολοκλήρωση της καρδιάς.
Εκείνα τα μουσκεμένα βραδινά, κλαίγοντας και υποφέροντας ως το χάραμα για την κατάντια που επέλεξε για τον εαυτό μου.
Γύρω μου ψύχος, την καρδιά μου όμως καίει μια ασταμάτητη φλόγα, με καίει ζωντανή.
Τρέμω, τα γράμματα ίσα που φαίνονται στο χαρτί.
Η μουσική ετούτη, νιώθω να με παραλύει, καλεί τα φαντάσματα του παρελθόντος.
Τρελαίνομαι;
Αισθάνομαι να καταστρέφομαι, τους διώχνω, εξακολουθούν να βρίσκονται εδώ.
Διαισθάνομαι πως ζωή δεν μου απομένει, μιας και τους βλέπω, τους νιώθω να πίνουν γουλιά, γουλιά, κάθε σταγόνα αίματος.
Μονάχα μια ελπίδα μου απομένει.
Εκείνη η μαγική μορφή που εμφανίζεται κάθε φορά,
ένα λεπτό πριν την απόλυτη καταστροφή.
Εκείνη η μορφή μου απομένει πια, ίσως και οι δυο αυτές χαρακιές στα χέρια.
Μόνη περιουσία, που κάποιο αρρωστημένο μυαλό μου κληροδότησε!
το τελευταίο της γράμμα,
30-10-2014
